Dzisiejsza data:

Kaplica klasztorna św. Józefa

klasztor sióstr Matki Bożej Miłosierdzia

Łagiewniki

           Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia powstało w Warszawie w 1862, założone przez Matkę Teresę Potocką – z jej inicjatywy założono pierwszy klasztor w Warszawie, a przy klasztorze dom opieki dla dziewcząt.

           Działalność sióstr koncentruje się właśnie na wychowaniu, kształceniu i opiece nad dziewczętami, szczególnie tymi, które były zagubione moralnie. W Krakowie siostry rozpoczęły swoją działalność w 1868, a klasztor w Łagiewnikach postał w 1891 z inicjatywy i ze wsparciem księcia Aleksandra Lubomirskiego. Dzięki jego pomocy finansowej zakupiono ziemię oraz wybudowano duży kompleks, w którym zmieścił się nie tylko dom zakonny, ale również dom dla wychowanek zgromadzenia oraz kaplica, a w 1893 powstał tam również nowicjat. O fundatorze do dziś przypomina wszystkim umieszczony na fasadzie klasztoru herb książąt Lubomirskich z Krzeszowic.

            Budową klasztoru i kaplicy kierował architekt Karol Zaremba oraz budowniczy Ignacy Miarczyński. Kaplica została poświęcona w 1891 i otrzymała wezwanie św. Józefa. Jest niewielką, neogotycką budowlą na prostokątnym planie, wzniesioną z czerwonej cegły, łączy dwa skrzydła klasztoru, ustawione pod kątem prostym. Od strony południowo-wschodniej ściana nawy kaplicy przylega do jednego z boków skrzydła klasztornego. Od strony północno-wschodniej zobaczymy jej fasadę oraz wejście główne. Nad wejściem umieszczone jest duże, okrągłe okno z witrażem, który przedstawia św. Cecylię. Przy fasadzie, po stronie północno-zachodniej stoi czworoboczna wieża a do niej przylega jeden z boków drugiego skrzydła klasztoru.

            Wnętrze kaplicy to jedna, prostokątna nawa oraz trochę węższe od niej, zamknięte pięciobocznie prezbiterium. Zarówno w ścianach nawy i w prezbiterium umieszczone są wysokie okna z witrażami, które powstały w latach 80' XX wieku według projektów Wiktora Ostrzałka (witraż w fasadzie kaplicy powstał wcześniej). Ściany w całej kaplicy pokryte są barwną polichromią, wykonaną wg projektów Zdzisława Gedliczka w 1. połowie XX wieku (odnawiane w latach 80') – są tam geometryczne i roślinne motywy ornamentalne oraz przedstawienia figuralne, między innymi na ścianie tęczowej namalowano postaci Jezusa i aniołów.

            W prezbiterium oraz przy ścianie oddzielającej je od nawy ustawione są trzy neogotyckie, polichromowane i zdobione złoceniami ołtarze z 1896 roku. W ołtarzu głównym ustawione są białe figury – w centrum stoi duża figura Matki Bożej Miłosierdzia, natomiast w bocznych wnękach, które są mniejsze niż środkowa, stoją figury świętych Stanisława Kostki oraz Marii Magdaleny.

           W ołtarzu ustawionym po lewej stronie kaplicy umieszczono obraz Chrystusa Miłosiernego, który w 1944 namalował i podarował kaplicy Adolf Hyła. Pod obrazem umieszczono małą, marmurową trumienkę z relikwiami św. Siostry Faustyny. W ołtarzu po prawej stronie umieszczony jest obraz św. Józefa z Dzieciątkiem, autorstwa F. Krudowskiego, a poniżej, pod obrazem, ustawiono nieduży wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej. W obydwu bocznych ołtarzach po bokach eksponowane są liczne wota składane przez wiernych, gabloty z wotami zawieszone są również na ścianach wzdłuż nawy. W kaplicy zobaczymy również obraz Heleny Tchórzowskiej z przedstawieniem św. Faustyny, która była z tym miejscem bardzo mocno związana.

            Od 1968 kaplica św. Józefa znajduje się na liście sanktuariów diecezji krakowskiej, w 1992 biskup F. Macharski oficjalnie ustanowił ją Sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Kiedyś cały teren klasztoru oraz kaplica były objęte klauzurą, dziś kaplica jest dostępna dla wiernych. Na jej terenie zobaczymy stacje Drogi Krzyżowej, zaprojektowane w 1996 przez Czesława Dźwigaja oraz zaprojektowaną również przez tego artystę płaskorzeźbę z popiersiem Jana Pawła II.