ul. Saska 2
Kościół pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa stoi przy ul. Saskiej na Płaszowie. Zanim powstała na Płaszowie parafia, obszar ten należał do parafii św. Józefa na Podgórzu, w 1939 erygowano tu osobną parafię.
W 1928 zamieszkali tu Księża Sercanie, czyli Zgromadzenie Księży Najświętszego Serca Jezusowego i zbudowali tu swój dom zakonny oraz kościół, z którego początkowo korzystali wychowankowie seminarium, a z czasem również mieszkańcy Płaszowa. W 1939 erygowano tu parafię Najświętszego Serca Pana Jezusa, a Księża sercanie do dziś sprawują nadzór nad parafią i kościołem.
Budowa kościoła rozpoczęła się w 1930, projekt przygotował krakowski architekt Franciszek Mączyński, a pracami budowlanymi kierował Józef Serwin. W 1931 odbyło się uroczyste poświęcenie kościoła.
Kościół jest niedużą budowlą na prostokątnym planie. Fasadą jest skierowany w stronę północną, ku ul. Przewóz, idąc ul. Saską widzimy jego zachodnią elewację. Od strony południowej przylegają do kościoła zabudowania klasztorne.
Kościół został zbudowany z zastosowaniem konstrukcji żelbetowej, jego ściany wzniesiono z cegły i otynkowano na jednolity jasny kolor. W ścianach bocznych umieszczono pięć wysokich, prostokątnych okien z witrażami i dwa małe okrągłe okienka. Na pokrytym ciemną, czerwoną dachówką dachu ustawiona jest niewielka sygnaturka zwieńczona krzyżem.
Fasada kościoła jest bardzo prosta, zachowuje prosty modernistyczny styl. Znajdują się tu dwa wąskie, prostokątne okna, a między nimi wejście do kościoła, które ujęte jest w bardzo prosty, geometryczny portal. Na dwóch prostych, surowych podporach ułożone jest proste belkowanie, na którym ukazano znak, nawiązujący do zgromadzenia Księży Sercan – serce Chrystusa na tle Krzyża i promieni. Ponad wejściem jest jeszcze jedno okno – duże, w kształcie połowy okręgu.
Wnętrze kościoła to jedna prostokątna nawa i zamknięte prostokątnie prezbiterium. Strop w kościele wykonano z zastosowaniem konstrukcji żelbetowej – widoczne są belki stropu, tworzące kratownicę i kasetony. Zostały one ozdobione malowanymi, geometrycznymi kompozycjami, które wykonał Adam Witkowski w 2. połowie lat 60. XX wieku.
W prezbiterium ustawiony został ołtarz, zaprojektowany przez Jana Budziłło. Zastąpił on wcześniejszy ołtarz pod koniec 1. połowy XX wieku, w ramach powojennego odnawiania wnętrza świątyni. Centralnym elementem ołtarza jest duży kamienny krzyż, a na jego tle ustawiona został duża figura Serce Pana Jezusa. Poniżej umieszczono tabernakulum. Boczne części ołtarza to prostokątne, płaskorzeźbione kompozycje oraz dwie, stojące na kamiennych postumentach figury: św. Jan Apostoł i św. Małgorzata Maria Alacoque. Płaskorzeźby w ołtarzu wykonał prof. Franciszek Kalfas - znany rzeźbiarz i ceramik krakowski. Trzy rzeźbione postaci modelował prof. Kalfas, a wykonał w marmurze na podstawie jego modeli i pod jego okiem Jan Biłko.
Po bokach prezbiterium stoją dwa ołtarze boczne, wykonane w tym samym stylu co ołtarz główny. W jednym z nich umieszczony jest wizerunek Matki Bożej Płaszowskiej, a w drugim – św. Józefa z Dzieciątkiem. Te dwa ołtarze wstawiono w czasie przebudowy prezbiterium w latach 60. dwa wcześniejsze – drewniane, pseudobarokowe ołtarze, ufundowane zostały w latach budowy kościoła.
Wizerunek Matki Bożej Płaszowskiej jest bardzo ważną częścią kościoła – otoczony jest kultem i uznany za cudowny. Obraz ten jest datowany na 2. połowę XV wieku, powstał w szkole sądecko-krakowskiej. Do 1850 obraz znajdował się w kościele parafialnym w Czernichowie. Następnie mocno podniszczony trafił w ręce czernichowskiej rodziny Cichoniów. W latach 1929 – 1931 obraz został odrestaurowany. W płaszowskim kościele znajduje się od samego jego początku – został nowo zbudowanemu kościołowi podarowany przez rodzinę Cichoniów, której syn Marian wstąpił do Zgromadzenia Księży Sercanów. Intronizacja obrazu miała miejsce 21 listopada 1931 roku.
. Już na początku został uznany za cudowny wizerunek i jest otoczony w parafii szczególną czcią, a 5 maja 1991 wizerunek został uroczyście przez kardynała Franciszka Macharskiego ozdobiony koronami.
Jest skupiona i zamyślona, a szeroko otwarte oczy wydają się być skierowane do wewnątrz, gdzie rodzi się niepokój, troska, i ból Matki przeczuwającej los swego Syna.
W połowie XX wieku pojawiły się plany zbudowania nowej świątyni dla parafii księży sercanów na Płaszowie, jednak mimo, że podjęto już pierwsze starania w kierunku rozpoczęcia budowy, to sytuacja polityczna zatrzymała wówczas tę inicjatywę i nigdy nie zrealizowano tych planów. W 2012 na terenie Płaszowa powstała osobna parafia Matki Bożej Fatimskiej, którą również prowadzą księża sercanie.