ul. Mirosława Dzielskiego 1
Kościół Najświętszego Imienia Maryi ukryty jest wśród zabudowy osiedla, stoi przy ul. Dzielskiego w dzielnicy Rakowice. Opiekę nad kościołem i parafią sprawują Ojcowie pijarzy, obecni w Krakowie już od XVII wieku.
Rakowice zostały przyłączone do Krakowa w 1941 – do tego momentu były samodzielną wsią, która w XIX – XX wieku intensywnie się rozwijała. Powstało tu między innymi w latach 1912 - 1918 lotnisko Kraków-Rakowice-Czyżyny. Teren kościoła pijarów to teren dawnego folwarku Zagórskich – rodziny, do której w XIX wieku należały Rakowice. Pijarzy na początku XX wieku wykupili ten majątek (sprzedała go ostatnia spadkobierczyni: córka Zagórskich Honorata Jachimska). Powstała tu kaplica, zbudowana z myślą o budowanym przez pijarów zakładzie wychowawczym. Była gotowa w 1911, a wybudowano ją wg projektów architekta Jana Sas-Zubrzyckiego. W ołtarzu głównym kaplicy najpierw umieszczono obraz Matki Bożej Łaskawej, namalowany przez brata Ferdynanda Kilimka, a w 1922 zastąpiono go wizerunkiem Matki Boskiej Częstochowskiej. Gdy wybuchła II wojna światowa kaplica została okradziona, po wojnie musiała być gruntownie odnowiona i wyposażona. W 1948 została erygowana tu osobna parafia również pod wezwaniem Najświętszego Imienia Maryi. W latach 70. XX wieku przeprowadzono w kaplicy duży remont i rozbudowę, aby mogła pełnić rolę kościoła parafialnego. Została powiększona o boczne nawy, wykonane z żelbetonu, została zbudowana nowa ściana ołtarzowa, powstało wiele nowych elementów wystroju wnętrza kościoła – nowe drewniane ołtarze, ławki, konfesjonały. Autorem projektu przebudowy jest architekt krakowski inż. Maciej Bejca.
Kościół jest dziś niedużą, pseudobazylikową budowlą, otynkowaną na biało i nakrytą dwuspadowym, zielonym dachem. Fasada kościoła – skierowana ku ul. Dzielskiego - ma kształt trójkątny, w górnej części jest całkowicie przeszklona. Zobaczymy tam duży witraż z przedstawieniem Jezusa Chrystusa. Od tej strony umieszczono trzy prostokątne wejścia do kościoła – główne wejście jest większe i ma formę wysuniętego przed lico elewacji, prostokątnego ryzalitu z prostym daszkiem, natomiast dwa boczne wejścia są znacznie mniejsze. Przy wejściu głównym ustawiona jest smukła wieża, zwieńczona ażurowym, szpiczastym hełmem i krzyżem.
Wnętrze kościoła jest jasne, przejrzyste i pełne światła. Ściany są białe, nawa główna od wąskich naw bocznych oddzielona jest prostokątnymi filarami. Prezbiterium zamknięte jest prostokątnie, na ścianie ołtarzowej umieszczony jest duży drewniany krzyż, a obok niego wizerunek Matki Bożej Częstochowskiej. Obraz oprawiony jest w piękną, złoconą ramę i okryty dekoracyjną, srebrną sukienką.
Prezbiterium jest trochę wyższe niż pozostała część świątyni - płaszczyzna, która powstała między dachem nad nawami a nieco podwyższonym dachem prezbiterium jest przeszklona co stworzyło ciekawy efekt, bo od góry wpada do prezbiterium na ścianę ołtarzową mocny strumień światła.
W oknach kościoła zobaczymy kolorowe witraże z motywami dekoracyjnymi, symbolicznymi i przedstawieniami świętych. Wyposażenie kościoła jest w większości drewniane, również filary w kościele są mniej więcej do 2/3 wysokości obłożone tym samym drewnem, z którego wykonana jest ściana ołtarzowa. Na filarach powieszono malarskie przedstawienia kolejnych Stacji Drogi Krzyżowej, a na ścianach zobaczymy liczne obrazy – między innymi wizerunek Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, portret bł. Jana Pawła II i wizerunki świętych. Przy pierwszych filarach od strony prezbiterium ustawione są proste, drewniane ołtarze boczne z figurami – przy północnej nawie jest to figura św. Antoniego z Dzieciątkiem, a od strony południowej – św. Józefa z Dzieciątkiem. Naprzeciwko prezbiterium – nad wejściem do kościoła znajduje się chór muzyczny z prospektem organowym.
Od strony północnej, obok kościoła znajdują się zabudowania Wyższego Seminarium Pijarów oraz publiczne Gimnazjum Ojców Pijarów.