ul. Mały Płaszów 11a
Kościół Matki Bożej Fatimskiej to nowa, wybudowana w ostatnim dziesięcioleciu świątynia. Zajmuje sporą działkę między ulicami Lipską i Mały Płaszów, idąc już z daleka dostrzeżemy jego bryłę, widoczną na rozległym placu. Od samego początku kościołem zarządzają księża sercanie (czyli Zgromadzenie Księży Najświętszego Serca Jezusowego), którzy zajmują się parafią na Płaszowie – parafią Najświętszego Serca Pana Jezusa na Płaszowie. Początkowo ten nowy kościół należał również do tej parafii, zmieniło się to, gdy ukończono budowę – w 2012, od tego momentu jest to osobna parafia.
Pierwsze starania o wzniesienie nowego kościoła sercanie podjęli w 2000, zachęcani przez kardynała F. Macharskiego do stworzenia świątyni, która będzie miejscem kultu Matki Bożej Fatimskiej. W 2001 księża zakupili działkę z przeznaczeniem na budowę. Jeszcze tego samego roku rozpoczęto prace nad projektem świątyni – autorem jest Józef Dutkiewicz, architekt znany z innych realizacji w Krakowie (zaprojektował między innymi kościół bł. Anieli Salawy na ul. Kijowskiej).
Gdy projekt został zaakceptowany przez Komisję ds. Konserwacji Zabytków Kościelnych, Architektury i Sztuki Sakralnej, na placu przy Lipskiej rozpoczęto prace budowlane. W 2004 postawiono tymczasową kaplicę, w której przez cały okres budowy odbywały się nabożeństwa. Budowa kościoła trwała do 2012, przerywana kilkakrotnie ze względu na finanse i warunki pogodowe. W maju 2012 kościół został uroczyście poświęcony przez kardynała S. Dziwisza.
Kościół Matki Bożej Fatimskiej jest niewielką budowlą, ma prostą, surową formę. Zbudowany jest na prostym planie, z prezbiterium zamkniętym pięciobocznie i prostokątną dobudówką zakrystii. Już z daleka wyróżnia go ciemny, dwuspadowy dach oraz kształt fasady. Ma ona formę wysokiego trapezu, mocno zwężonego ku górze, zwieńczona jest dzwonnicą ze stalową iglicą i czterometrowym krzyżem, wykonanym ze stali nierdzewnej. W komorze dzwonowej wieży zamontowane są ciemne żaluzje wykonane z blachy aluminiowej. W fasadzie znajduje się wejście główne z osobnym, dwuspadowym daszkiem. Zarówno od strony prezbiterium i od strony wejścia głównego w ścianach umieszczono duże, okrągłe okna o średnicy ponad 3 m, mocno doświetlające wnętrze budowli. Natomiast w elewacjach bocznych zamontowano 12 wąskich, wysokich okien – każde z nich to cztery kwadratowe kwatery i trójkątne zwieńczenie.
Tym co naprawdę mocno przyciąga wzrok jest kolorystyka tej budowli. Elewacja zewnętrzna okryta jest czerwoną cegłą klinkierową – ten intensywny kolor świetnie kontrastuje z pozostawionymi przy oknach elementami bieli i z ciemnym kolorem dachu tworzy bardzo wyrazistą i malowniczą całość.
Wnętrze kościoła jest jasne i przestronne. Zachowano tu tą samą kolorystykę – połączono czystą biel z czerwienią cegły. Nad całością góruje żelbetowe sklepienie, pomalowane na biało. Biała jest również ściana prezbiterium, na której umieszczono duży krzyż. Po drugiej stronie, nad wejściem głównym umieszczono chór, również pomalowany na biało. Ten biały kolor pięknie uwydatnia ostre linie belek i łuków w sklepieniu, a żywa czerwień ścian dodaje wnętrzu ciepła i uroku.
Piękna jest również marmurowa posadzka – kolorystyką dopasowana do całej koncepcji. Wykonana z kamienia sprowadzonego z Hiszpanii, w większości jasna z pasami czerwieni wzdłuż ścian i na stopniach prezbiterium. Wzdłuż kościoła biegnie zielony pas, a na pierwszym stopniu prezbiterium umieszczono tzw. krzyż sercański – krzyż o nieregularnym kształcie, z sercem w środku.
Oglądając wnętrze kościoła zwróćmy jeszcze uwagę na piękne drzwi, wykonane z dębowego drewna. Wszystkie ich elementy kute, takie jak zamki, zawiasy czy zasuwy zostały wykonane ręcznie. W całości ręcznie zostały również wykonane kinkiety umocowane na ścianach bocznych.
Gdy w 2012 zakończono budowę kościoła, rozebrano tymczasową kaplicę i na jej fundamentach rozpoczęto budowę Domu Parafialnego, który stoi w pobliżu kościoła i jest z nim połączony przejściem.