Kamienica Pod Kanarkiem

Czeczotyńska, Biffińska (lub Bipińska), Wegrzynowiczowska

Rynek Główny 24

nazywana jest również kamienicą Czeczotyńską, Biffińską (lub Bipińską) i kamienicą Wegrzynowiczowską 

           Wybudowano ją około 1300 roku, a w ciągu stuleci XIV i XV została przebudowana i powiększona. W XVI wieku jej właścicielami byli Czeczotkowie, w 1599 roku Stanisław Czeczotka sprzedał ją rodzinie kupieckiej Biffi. Na początku XVII wieku kamienica została przebudowana na pałac w stylu późnego renesansu. Zostało wówczas nadbudowane drugie piętro, zbudowano nową fasadę zwieńczoną attyką oraz nową klatkę schodową z latarnią. W połowie XVII wieku ponownie zmienili się właściciele kamienicy – byli to między innymi Conradtowie, a następnie – rodzina Węgrzynowiczów. Jeszce przed końcem XVIII wieku przeprowadzono remont generalny wnętrz. W latach 1796-1806 swoją siedzibę miała w kamienicy austriacka apteka polowa, a od 1807 do 1813 roku - polska apteka skarbowa. W 1819 roku stara kamienica była mocno zniszczona, została wystawiona na licytację – kupił ją Maciej Sokalski. Kolejnych zniszczeń dokonał wielki pożar w 1850 roku a po pożarze przyszedł czas na generalny remont i odbudowę – wtedy powstało kolejne piętro, na dziedzińcu zbudowano piętrowe ganki arkadowe. W 1834 roku kamienicę kupił Józef Miskiej, a w 1846 roku przeszła w ręce Kaspra Zubowskiego, który był jej właścicielem do 1873 roku. Kolejnym właścicielem był od 1877 roku Jan Grosse - rodzina Grossów w kamienicy urządziła skład kawy i herbaty. Grossowie przeprowadzili w budynku duży remont, w ramach którego powstała nowa klatka schodowa i nowa fasada, zmieniono też układ wnętrz, ich wyposażenie, wykonano nową stolarkę drzwi i okien. Od połowu XIX wieku była własnością rodziny Dukiewiczów, a następnie Sokalskich.

           Budynek kamienicy ma trzy piętra, po prawej stronie znajduje się główne wejście oraz sień, a dalej przechodzi się do klatki schodowej z czterobiegowymi schodami – pochodzi ona z czasu remontu w latach 70-tych XIX wieku. Piwnice kamienicy budowane były w XIV wieku, ale zostały gruntownie przebudowane w 2 połowie XIX wieku.

           Fasada reprezentuje styl eklektyczny – łączy elementy różnych stylów. Jej elewacja ma jasnobeżowy kolor, a obramienia okien oraz wszelkie rzeźbiarskie detale są nieco jaśniejsze. W parterze elewacja jest podzielona na dwie osie a piętra – trzyosiowe. Wejście do kamienicy jest ujęte przez wczesnobarokowy portal z 1. ćwierci XVII wieku, zamknięty półkoliście i ozdobiony boniowaniem. W drugiej osi parteru umieszczona jest prostokątna witryna. Kondygnacje są pooddzielane od siebie wydatnymi, profilowanymi gzymsami i zdobione boniowaniem pasowym. Wszystkie okna na piętrach są prostokątne i mają parapety oparte na ozdobnych konsolkach, natomiast różnią się pod względem obramienia – te w osi środkowej są bardziej rozbudowane i wzbogacone o dodatkowe elementy dekoracyjne. Na pierwszym piętrze okna boczne zwieńczone są odcinkowymi naczółkami. Okno środkowe jest ujęte ustawionymi na cokołach kanelowanymi kolumnami korynckimi, na których wsparto belkowanie oraz trójkątny naczółek, ozdobiony rzeźbionymi girlandami z liści akantu. Okna boczne drugiego piętra są zwieńczone trójkątnymi naczółkami, natomiast w oknie środkowym oprawę tworzą hermowe pilastry z kampanulami, na których wsparte jest belkowanie z fryzem i naczółkiem odcinkowym. We fryzie umieszczono rzeźbiarskie dekoracje – podwieszony feston i tablicę z datą "1877". Okna w trzeciej kondygnacji kamienicy ujęte są w profilowane, uszakowe ramy, okno środkowe jest szersze, a na jego górnej ramie umieszczono rzeźbioną kobiecą głowę. Fasadę zamyka wydatny gzyms wsparty na dekorowanych rzeźbionym ornamentem kroksztynach.

           We wnętrzach kamienicy zachowane są elementy wyposażenia klasycystycznego oraz późniejsze, obecnie w pomieszczeniach parterowych znajduje się restauracja.