Kamienica Straszewska
Wielopolskich, Tucowska czy Morsztynowska
Rynek Główny 22
Zbudowano ją w XIV wieku, w 2. połowie tego stulecia należała do rodziny Morsztynów a następnie do Strussów. W niedługim czasie po jej zbudowaniu została powiększona, dobudowano tylną oficynę, a w połowie XVI wieku powiększono o kolejne piętro.
W XVI wieku kamienica należała do Stanisława Odrowąża, jej kolejnymi właścicielami byli między innymi: w 1625 roku rajca miejski, Włoch Piotr Tucci, następnie rodzina Wielopolskich – z ich inicjatywy kamienica została przebudowana. Powstał wówczas miejski pałac w stylu wczesnego baroku - na latarni klatki schodowej zbudowano loggię widokową, w bocznej oficynie powstały arkadowe galerie, zbudowano nowe barokowe portale, a wnętrza kamienicy otrzymały bogate dekoracje stiukowe i malarskie. W latach 1683-1692 kamienica należała do Włocha Wawrzyńca Tucci. Jak głosi legenda, w tym czasie – w 1683 roku w kamienicy gościł król Jan III Sobieski i z jej okien oficjalnie powitał triumfalny pochód wojsk, powracających ze zwycięskiej bitwy pod Wiedniem. Kolejnymi właścicielami była rodzina Fachinettich, następnie patrycjusze Zalewscy, a po nich - Wielowiejscy. W 2. połowie XVIII wieku kamienica została gruntownie wyremontowana i wprowadzono do niej nowy styl - powstały klasycystyczne wnętrza i nowa fasada. W 1. połowie XIX wieku przeprowadzono kolejny remont – w ramach prac w kamienicy powstały między innymi iluzjonistyczne malowidła w pomieszczeniach na pierwszym piętrze.
W 1831 roku kamienicę zakupił sędzia Michał Stróżecki. Nie oszczędził jej wielki pożar w 1850 roku - odbudowa i remont prowadzone były już przez kolejnych właścicieli, Feliksa i Konstantego Lewickich. Pod koniec XIX wieku właścicielem był Józef Trauczyński, w tym czasie w jednym pomieszczeń parterowych powstały stiukowe dekoracje z motywami patriotycznymi.
Istotne zmiany przyniósł początek XX wieku. Przebudowany został parter - do połowy XIX wieku był zajmowany przez pocztę pruską, a od 1880 roku w jednym z jego pomieszczeń znajdowała się apteka "Pod Koroną". Pomieszczenia parterowe oraz sień i klatkę schodową przebudowano według projektów Zygmunta Hendel, odnowiono też barokowy portal główny. W latach 1913-1916 odbyła się przebudowa oficyn, a w 1922-1925 kamienica została podniesiona o jeszcze jedno piętro – przebudowę przeprowadzono według projektów Adolfa Siódmaka. Po 1928 roku odbył się remont wnętrz na pierwszym piętrze, została wówczas usunięta znaczna część dekoracji i wyposażenia z poprzedniej epoki.
Główny budynek kamienicy ma trzy piętra. Gotyckie, dwupoziomowe piwnice pochodzą z około połowy XIV wieku, a w ich pomieszczeniach zachowane są gotyckie portale z połowy XIV i z XV wieku. Wejście do kamienicy oraz sień znajdują się w środkowej osi parteru, a klatka schodowa umieszczona jest po lewej stronie w środkowym trakcie. Klatka schodowa pochodzi z 1909 roku - jest drewniana, schody mają układ dwubiegowy, a całość jest zwieńczona latarnią. Prostokątny, profilowany portal w klatce schodowej pochodzi z przełomu XVI i XVII wieku.
Klasycystyczna fasada została zbudowana pod koniec XVIII wieku, ale jej dzisiejszy wygląd jest efektem prowadzonych przez kolejne stulecia remontów. W parterze elewacja ma trzy osie, a wyższe kondygnacje są czteroosiowe. W osi środkowej parteru widzimy neobarokowy, prostokątny portal prowadzący do sieni, wykonany w 1909 roku. W jego zwieńczeniu umieszczono owalną płycinę i trójkątny naczółek. Po lewej stronie widzimy drugi portal – barokowy, wykonany w 2. połowie XVII wieku - zdobiony jest rustykowaniem, a po bokach ujęty pilastrami, na których wsparty jest gzyms. W kluczu portalowej arkady umieszczono pod koniec XIX wieku żeliwne godło apteczne – przypomina ono do dziś o istniejącej tu wtedy aptece.
W prawej osi znajduje się duża, prostokątna neobarokowa witryna, którą po bokach ujęto rustykowanymi lizenami, na których opiera się belkowanie. Parter jest oddzielony od kolejnej kondygnacji gzymsem. Naroża pierwszej i drugiej kondygnacji ozdobione są boniowaniem, a dwa kanelowane pilastry w wielkim porządku wydzielają dwie osie elewacji, tworząc z nich pozorny ryzalit. Na ich kapitalnych oparte jest wydatne belkowanie z kostkowym gzymsem, które oddziela kolejne piętro.
Okna na piętrach są prostokątne, ujęte w proste, tynkowe ramy ze zróżnicowanymi formami zwieńczenia. Okna na pierwszym piętrze w obrębie pseudo ryzalitu zwieńczone są trójkątnymi naczółkami, natomiast te w bocznych osiach – mocno występującymi przed lico elewacji gzymsami, podpartymi na akantowych konsolkach. Na drugim piętrze okna ozdobiono prostokątnymi podokiennymi płycinami, a dwa okna w obrębie pseudoryzalitu wyróżniono rzeźbiarskim ornamentem w górnej belce obramienia.
We wnętrzach kamienicy zachowały się między innymi wczesnoklasycystyczne boazerie z 2. połowy XVIII wieku, klasycystyczne drzwi, sufity i kominki z 1. połowy XIX wieku. Aktualnie w parterowych pomieszczeniach znajdują się restauracje.