Dzisiejsza data:

Wolica

           Nazwa Wolica występowała dawniej w formie Vola, Wola Stanisławska, Wolycza. Nazwa Wola, Wola Stanisławska pochodzi od wyrazu wola, który oznaczał, że wieś była zwolniona na pewien okres z obowiązku płacenia danin, czynszów. Drugi człon nazwy pochodzi od nazwy sąsiedniej wsi Stanisławie

           Wieś Wolica była położona 19 km na wschód od centrum Krakowa. Graniczyła od północy z Kościelnikami, od zachodu z Wyciąłem (Przylasek Wyciąski), od wschodu granicę wytyczał potok Kościelnicki, za którym rozciągały się tereny Pobiednika Wielkiego i Małego, od południa granicę wytyczała rzeka Wisła. Zabudowa wsi miała charakter skupiony, pasmowy, typu szeregówki. Najstarsza zabudowa powstała w rejonie dzisiejszej ul. Brzeskiej na wysokości ul. Zakępie oraz pl. Marii Turzymy. Układ zabudowy oraz niwowy układ pól wskazują, że wieś była lokowana na prawie niemieckim.

           Wieś podlegała przez wiele lat parafii pod wezwaniem św. Wojciecha BM w Pobiedniku Małym, a następnie parafii w Górce Kościelnickiej.

           Wolica po raz pierwszy wzmiankowana w źródłach w 1389 roku jako Vola, stanowiła własność szlachecką Goworka syna Grota z Obiechowa, który zastawił część swojej posiadłości Stanisławowi Straszowi z Białaczowa (zm. ok.1408), kasztelanowi małogojskiemu. W 1391 roku król Władysław Jagiełło poświadczył, iż Grotko i Jakub z Obiechowa sprzedali Wolicę i Stanisławice, Stanisławowi Straszowi Białaczowskiemu.

           W 1415 roku na mocy podziału rodzinnego dóbr wieś otrzymał jego syn Jan Strasz z Białaczkowa (zm.1440). Według relacji Jana Długosza z lat 1470 - 1480 wieś należała do Mikołaja Strasza Zakrzowskiego, we wsi znajdowały się 4 łany kmiece. W 1489 roku Abraham Strasz Białaczowski dokonał zamiany dóbr z przedstawicielem bardzo wpływowego w Małopolsce rodu Kurozwęckich Krzesławem z Kurozwęk herbu Poraj (zm. 1503). Wolica weszła w skład klucza kościelnickiego. W 1581 roku wieś należała do Włodzisławskich. W rejestrze poborowym województwa krakowskiego z 1629 roku odnotowano, iż wieś należała do posiadłości Stanisława Lubomirskiego. W 2. połowie XVII wieku wieś należała do Lubomirskich, zapewne do Józefa Karola Lubomirskiego. Od 1773 roku wieś stanowiła własność rodziny Wodzickich. W 1790 roku wieś liczyła ponad 70 mieszkańców, 17 domów, znajdował się tu dwór. Wieś z folwarkiem Las Kościelniki i przysiółkiem Rogów w 1791 roku liczyła 37 domów oraz 210 mieszkańców. Na południowych obrzeżach wsi znajdował się przewóz przez Wisłę prowadzący do Niepołomic oraz komora celna.

           Po 1815 roku Wolica stała się wsią nadgraniczną, położoną tuż przy granicy pomiędzy Rzeczpospolitą Krakowską, a Królestwem Polskim. W 1870 roku Wolica z Lasem Kościelnickim oraz Rogowem liczyła 348 mieszkańców. Posiadłość dworska liczyła 281 morgów ziemi, gromada zaś posiadała 281 morgów. W 1910 roku wieś wraz z Rogowem liczyła 520 mieszkańców, posiadłość ziemska należała do Marii Wodzickiej. W 1931 roku wieś liczyła 104 budynków oraz 616 mieszkańców.

Zabytki:

           W pobliżu Wolicy, na wschód od dzisiejszej ul. Betonowej, znajdował się budynek pałacowy Ochodza, według tradycji wybudował ów zameczek myśliwski król Kazimierz Wielki dla swej nieślubnej córki zwanej Panią Kościelnicką. Podczas pobytów na łowach w pobliskich Niepołomicach król miał często przeprawiać się przez Wisłę, aby odwiedzać córkę w Ochodzy. Inni opowieść tą łączyli z królem Zygmuntem Augustem, który miał się tutaj spotykać z kochanką. Według innego przekazu wspomniany budynek był to pałacyk Morsztynów, w którym gościł i nocował podczas polowania w Puszczy Niepołomickiej król Jan Kazimierz Waza. Jeszcze w połowie XIX wieku znajdował się tu las dębowy Ochodza, w którym znajdowały się ruiny pałacyku. Obecnie teren ten jest porośnięty bujną roślinnością.

           W 1981 roku na terenie dzisiejszej Wolicy przy ul. Drożyska został wzniesiony kościół pod wezwaniem Matki Bożej Częstochowskiej i św. Maksymiliana Kolbego, według projektu P. Komornickiego.