Dzisiejsza data:

życiorys

           Studiował chemię na UJ, uzyskując doktorat. Wcześnie wstąpił do Polskiej Partii Socjaldemokratycznej, stale jednak zmieniał przynależność partyjną i poszukiwał nowych form aktywności organizacyjnej i politycznej.

          W czasie I wojny światowej wstąpił do Legionów, ale wkrótce przeszedł do armii austriackiej.

         W okresie międzywojennym opowiadał się za współpracą z ruchem komunistycznym. Wielokrotnie był aresztowany i więziony (za organizowanie i uczestnictwo w strajkach, wiecach i demonstracjach).

          Po wybuchu II wojny światowej schronił się do Lwowa. Został aresztowany przez władze radzieckie we Lwowie i deportowany, między innymi do Bieriegajewa, nad Oceanem Lodowatym, następnie do Czeboksar.

           Po odzyskaniu wolności związał się z komunistami polskimi i został członkiem Zarządu Głównego Związku Patriotów Polskich.

          Powrócił do Polski, powierzono mu w PKWN resort pracy, opieki społecznej i zdrowia. Po przybyciu do Lublina organizował PPS, został wybrany przewodniczącym Rady Naczelnej PPS, następnie był wiceprzewodniczącym.

         Przez krótki okres był pierwszym prezydentem Wrocławia, powołany jeszcze przed wkroczeniem Armii Czerwonej do miasta. Urzędowanie mógł praktycznie rozpocząć dopiero po kapitulacji Festung Breslau. Był współorganizatorem polskiej administracji. Opowiadał się za przekształceniem Wrocławia w miasto wydzielone. Chciał stworzyć system gospodarczy eliminujący obieg pieniędzy (tzw. republika drobnerowska), co było jednym z głównych czynników, które zadecydowały o pozbawieniu go tej funkcji.

          Działał także w Towarzystwie Uniwersytetu Robotniczego, posłował do Krajowej Rady Narodowej, Sejmu Ustawodawczego i Sejmu PRL kolejnych 4 kadencji. Postulował odbudowę suwerenności narodowo - państwowej, wystąpienie Polski z Układu Warszawskiego, demokratyzację życia społecznego, reformy społeczno – ustrojowe, domagał się traktowania PPS na równi z PZPR. Władze doprowadziły do usunięcia go ze stanowisk partyjnych.

         Do czynnego życia politycznego powrócił jeszcze na krótko po wydarzeniach październikowych 1956, został wtedy I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie.

         Działał na rzecz rozwoju kulturalnego Krakowa: z jego inicjatywy powstał Społeczny Fundusz Ochrony Zabytków Krakowa, Krakowski Dom Kultury, Muzeum Etnograficzne otrzymało nową siedzibę, wzniesiono nowy pawilon wystawowy dla Biura Wystaw Artystycznych.

         Zaprzyjaźniony z Piwnicą pod Baranami, pomógł w jej otwarciu i pierwszych latach działania.

          Pochowany na Cmentarzu Rakowickim (kwatera LXVII, rząd płd 2, miejsce 1).