Wincenty Bogdanowski
(31 stycznia 1894 Ślemień koło Żywca – 2 września 1982 Kraków)
prawnik
rodzina
ojciec Janusza
biogram
W Ślemieniu ukończył dwuklasową szkołę powszechną, następnie uczęszczał do gimnazjum w Wadowicach. W gimnazjum był prezesem czytelni studenckiej oraz kierownikiem orkiestry gimnazjalnej. Aktywnie działał w „Sokole”, został dowódcą jednego z trzech plutonów. Po zdaniu matury z odznaczeniem rozpoczął studia na Wydział Prawa i Administracji UJ w Krakowie, wstąpił do Drużyn Strzeleckich. Za dobre wyniki w nauce Wydział Krajowy przyznał mu stypendium im. Ignacego Marynowskiego w kwocie 400 koron rocznie aż do ukończenia studiów (w tym czasie za stancję z całkowitym utrzymaniem płacił 34 korony miesięcznie).
Z wybuchem I wojny światowej został powołany do armii austriackiej, odniósł rany w walkach nad Nidą, został komendantem wojskowym w Humaniu. Po powrocie do Krakowa został oficerem w Wojsku Polskim. Zdał końcowe egzaminy i został doktorem prawa. Walczył w wojnie polsko–bolszewickiej. Rozpoczął pracę w Banku Hipotecznym, następnie pracował w Izbie Skarbowej. Został działaczem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji. Był dyrektorem naczelnym Zakładów Porcelany w Ćmielowie, dyrektorem administracyjno-handlowym Zakładów Ceramicznych Stanisław Burtan i Spółka w Krakowie. Został radnym miejskim i prawnikiem.
Po wybuchu wojny i ewakuacji krakowskich urzędów został przez Radę Miejską wybrany wiceprezydentem Krakowa. Opuścił to stanowisko, rozpoczął działalność konspiracyjną w Stronnictwie Pracy i został współpracownikiem rządu londyńskiego. Został aresztowany przez gestapo i był więziony na Montelupich. Po zwolnieniu wrócił do dawnej pracy w firmie Burtan, współpracował z ruchem podziemnym, mianowany majorem Małopolskiego Okręgu AK.
Po wojnie uruchamiał fabryki porcelany na Dolnym Śląsku, działał w Izbie Przemysłowo–Handlowej, był radcą prawnym Akademii Górniczo–Hutniczej, prezesem Wojewódzkiego Związku Tenisa Stołowego, honorowym prezesem KS „Garbarnia". Był współinicjatorem utworzenia Wydziału Ceramicznego AGH.
Doprowadził do reaktywowania Bractwa Kurkowego, został jego prezesem. W pierwszym po wojnie strzelaniu do kura uzyskał tytuł Króla Kurkowego. Za zasługi w odnowieniu, rozwoju i umacnianiu Bractwa Kurkowego był powszechnie nazywany Królem – Odnowicielem.
Pochowany na Cmentarzu Rakowickim (kwatera 25, rząd zachodni, grobowiec rodzinny). Jego imię nosi ulica w X dzielnicy Swoszowice, we Wróblowicach, łącząca ulicę Dróżki z ulicą prof. Henryka Niewodniczańskiego.
kalendarium
1906 – rozpoczął naukę w Gimnazjum w Wadowicach
1912 X – został dowódcą plutonu konspiracyjnej Studenckiej Drużyny Strzeleckiej
1913 X 1 – rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Administracji UJ w Krakowie
1914 – został powołany do armii austriackiej
1918 – został komendantem wojskowym w Humaniu
1919 – uzyskał tytuł doktora prawa
1919–1920 – był działaczem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji
1920 – walczył w wojnie polsko – bolszewickiej
1926 – został dyrektorem administracyjnym Zakładów Ceramicznych Burtana
1929 – został dyrektorem naczelnym Zakładów Porcelany w Ćmielowie
1935 – został radnym miejskim
1939 IX 4 – został wybrany wiceprezydentem m. Krakowa
1939 IX 20 – 23 – sprawował urząd prezydenta Krakowa
1939 IX 23 – opuścił stanowisko prezydenta
1939 XI 8 – 1939 XII 22 – aresztowany przez gestapo był więziony na Montelupich
1940 - wrócił do dawnej pracy w firmie Burtan i Spółka
1942 – major Małopolskiego Okręgu AK <br.
1946 – został radnym m. Krakowa
1950 – był współinicjatorem utworzenia Wydziału Ceramicznego AGH
1957 - reaktywował Towarzystwo Strzeleckie czyli Bractwo Kurkowe
1957 VI 30 – został wybrany prezesem Bractwa
1964 VI 16 – uzyskał tytuł Króla Kurkowego
1997 - w Parku Strzeleckim postawiono mu pomnik – odlane z brązu popiersie wykonał znany krakowski rzeźbiarz Czesław Dźwigaj