Dzisiejsza data:

biogram

W dążeniu do objęcia tronu polskiego po śmierci Jana III Sobieskiego uzyskał poparcie Rosji i Austrii, a dla pozyskania szlachty polskiej przeszedł na katolicyzm.
Podczas elekcji, jako kandydat mniejszości, ubiegł kandydata francuskiego Franciszka de Bourbon księcia Conti, wkroczył zbrojnie do Polski, zaprzysiągł pacta conventa i koronował się w katedrze wawelskiej.
Otaczał się administracją i wojskiem saskim, co rodziło konflikty towarzyszące całemu jego panowaniu.
Podjął próbę przekształcenia Polski w silne scentralizowane państwo, czemu zdecydowanie sprzeciwiła się szlachta.
Jako elektor saski przystąpił do wojny północnej ze Szwecją i wciągnął w nią Polskę, na której terytorium toczyły się działania wojenne.
Wojna sasko - szwedzka uwikłała neutralną Polskę w długotrwałą i wyniszczającą wojnę północną 1700-1721. Po zajęciu Polski przez wojska szwedzkie grupa magnatów i szlachty ogłosiła w Warszawie jego detronizację.
Królem polskim okrzyknięto Stanisława Leszczyńskiego, którego koronacja odbyła się w Warszawie (pierwsza w czasach nowożytnych koronacja króla polskiego poza Krakowem).
Po zajęciu Saksonii przez Karola XII, August został zmuszony do podpisania pokoju w Altranstädt, abdykacji z tronu polskiego i uznania wyboru Stanisława Leszczyńskiego.
Po klęsce odniesionej przez Karola XII pod Połtawą mógł ponownie objąć tron polski, uzależnił jednak kraj od Rosji.
Planując wprowadzenie silnych rządów (a nawet rozbioru ziem polskich), doprowadził do nowych walk wewnętrznych.
Interesował się teatrem, był mecenasem sztuki, jego architekci wytyczyli w Warszawie Oś Saską z założeniem ujazdowskim i pierwszym ogrodem publicznym w Polsce (Ogród Saski), zbudowali amfiteatr i opernhaus.
Ostatnie lata swego panowania poświęcił zabiegom o zapewnienie tronu polskiego swemu synowi, Augustowi III.
Znany był z licznych miłostek (między innymi z hrabiną Cosel, K. Lubomirską, M. Denhoffową).
Pod jego rządami Polska przeżyła okres upadku gospodarczego i kulturalnego.
Był ostatnim królem pochowanym w katedrze wawelskiej, nie postawiono mu jednak żadnego pomnika nagrobnego.
Wnętrzności króla złożono w kościele Kapucynów w Warszawie, natomiast jego serce spoczęło w kościele dworskim w Dreźnie.