biogram

          Po raz pierwszy w źródłach pojawia się na zjeździe w Jędrzejowie, gdzie jako kilkuletnie dziecko świadkował na dokumentach wydanych dla miejscowego klasztoru cystersów.

           Po buncie Kazimierza Sprawiedliwego i najstarszego syna Mieszka Starego, Odona został zmuszony, wraz z ojcem i starszym rodzeństwem, do wyjazdu z kraju, zatrzymali się w Raciborzu na dworze Mieszka Laskonogiego. Powrócił z wygnania dzięki pomocy Bogusława I Szczecińskiego. Po śmierci ojca został księciem wielkopolskim, a jednocześnie dzięki panom krakowskim, którym przewodził wojewoda Mikołaj Gryfita, objął dzielnicę krakowską. Prędko jednak stracił w Małopolsce władzę na rzecz Leszka Białego, została mu jedynie Wielkopolska, i sprawowanie rządów opiekuńczych w dzielnicy kalisko-poznańskiej, należącej do jego bratanka, Władysława Odonica.

           Wdał się w ostry spór z biskupem Henrykiem Kietliczem który był zwolennikiem uwolnienia Kościoła od władzy świeckiej, dążył też do uzyskania dla dóbr kościelnych ulg zwanych immunitetami. Jednocześnie rozpoczął walkę ze swoim bratankiem Odonicem o Wielkopolskę. Władysław wygrał tę walkę zmuszając swych przeciwników do ucieczki pod opiekę Henryka Brodatego. Mediacja Henryka Brodatego doprowadziła na zjeździe w Głogowie do wygaszenia konfliktu.

           Został powtórnie powołany na tron krakowski, za zjeździe w Cieni potwierdził przywileje dla duchowieństwa. Nie zdołał umocnić się na tronie i wkrótce został wygnany przez możnowładców. Wypędzony z Wielkopolski przez Odonica, zmarł na Śląsku - zginąć miał pchnięty nożem przez niemiecką dziewczynę, którą próbował zgwałcić.

           Pochowany prawdopodobnie w opactwie benedyktynów w Lubiniu albo w nieustalonym kościele w Raciborzu.