Romanowicz Tadeusz

(25 X 1843 Lwów – 29 V 1904 Lwów)

dziennikarz, publicysta, polityk, przedstawiciel demokratów galicyjskich

rodzina

syn Piotra i Julii z domu Krauze

brat Zofii – (1842 - 1935) nauczycielka, działaczka społeczna

poślubił (1887) Marię z Nawrockich, dzieci nie mieli

biogram

          Ukończył gimnazjum we Lwowie i zajął się redagowaniem tajnych pisemek akademickich „Znicz” i „Partyzant”, za co został aresztowany i po czterech miesiącach zwolniony.

           Rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, wziął udział w powstaniu walcząc w oddziale Leona Czachowskiego i Jana Żelpachy. Za swą odwagę został awansowany na stopień oficerski. Ponownie aresztowany we Lwowie za „zaburzenie pokoju publicznego” został skazany na dwa lata twierdzy i osadzony w Ołomuńcu. Po zwolnieniu podjął przerwane studia, lecz ich nie ukończył, zajął się publicystyką i polityką – zaangażował się, a później stanął na czele Towarzystwa Narodowo – Demokratycznego.

           Był członkiem redakcji „Tygodnika Naukowego i Literackiego” oraz „Dziennika Lwowskiego”. Został naczelnikiem Biura Statystycznego, wydawał „Wiadomości Statystyczne”. Następnie przeniósł się do Krakowa, został współzałożycielem krakowskiej „Nowej Reformy” i krakowskiego „Słowa Polskiego”.

           Był posłem do sejmu galicyjskiego (będąc przywódcą opozycji demokratycznej bronił autonomii i był inicjatorem wielu akcji na rzecz demokratyzacji ordynacji wyborczej) i parlamentu austro – węgierskiego, zasiadał w Krajowej Komisji dla Spraw Rolniczych i w Krajowej Radzie Szkolnej, w Radzie Nadzorczej Muzeum Przemysłowego we Lwowie, we władzach Zakładu Ubogich i Sierot, Towarzystwa Kółek Rolniczych, Związku Stowarzyszeń Zarobkowych i Gospodarczych, z których ramienia redagował dwutygodnik „Związek”.

           Pochowany na Cmentarzy Łyczakowskim we Lwowie. Jego imieniem nazwana została jedna z ulic w centrum Lwowa, w Krakowie ma ulicę w dzielnicy XIII Podgórze, gdzie łączy ona ulicę Zabłocie z ulicą Jana Dekerta.

wybrane publikacje:

1867 - O stowarzyszeniach

1869 - Banki rolnicze powiatowe

1869 – Hrabia Gołuchowski i Gazeta Narodowa

1876 - Sprawa polska i sprawa wschodnia

kalendarium

1861 – ukończył gimnazjum we Lwowie

1861 XII – został aresztowany

1862 III – został zwolniony z aresztu

1862 – zapisał się na Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego

1863 IV – przeszedł do powstania

1863 V 19 – brał udział w bitwie pod Tuczapami

1863 – debiutował w „Dzienniku Literackim” szkicem biograficznym o Maurycym Mochnackim

1863 XII 19 – został aresztowany za „zaburzenie pokoju publicznego”

1864 XI – XI 1865 – osadzony w twierdzy w Ołomuńcu

1867 – 1870 – wydawał „Gminę” – poradnik dla organów samorządu

1868 – 1869 – sekretarz Towarzystwa Narodowo-Demokratycznego

1873 – został naczelnikiem Biura Statystycznego

1874, 1876 i 1877 – doprowadził do wydania trzech roczników „Wiadomości statystycznych o mieście Lwowie”

1880 IV – został na ponad 20 lat posłem w Sejmie Krajowym

1884 – 1889 – radny m. Krakowa

1889 – powrócił do Lwowa

1889 – 1898 i 1901 – 1903 – był członkiem Wydziału Krajowego

1890 – został radnym m. Lwowa

1895 – 1902 – redaktor „Słowa Polskiego”

1899 – wszedł w skład „Komitetu budowy teatru” miejskiego we Lwowie

1901 – wszedł do Rady Państwa

1902 – zrezygnował z mandatu członka Rady Państwa, nie mogąc tego pogodzić z pracą w Wydziale Krajowym

1902 – został założycielem „Nowego Słowa Polskiego” i „Ekonomisty Polskiego”

1920 – Kraków ofiarował mu ulicę w dzielnicy Podgórze