Hilary Walenty Meciszewski

(7 II 1802 Kraków – 14 III 1855 Kraków)

aktor, tłumacz sztuk teatralnych, reżyser, publicysta krakowski, krytyk i dyrektor teatru

rodzina

herbu Prawdzic, syn Kacpra, pułkownik, prawnik, prokurator miasta Krakowa, sekretarz króla Stanisława Augusta, w roku 1794 członek Komisji Porządkowej województwa krakowskiego. Wydał dzieło: „Ustanowienie prawa cywilnego w sposobie łatwym zebrane“ (Kraków, 1787—8, 2 t.) i Barbary Focht, jego drugiej żony

poślubił Józefę Rudolfinę Szydłowską

dzieci:

Aleksandra (1839 – 1891)

Anastazy (około 1840 – 1858)

Helena

Stefania (1841 – 1870)

biogram

           Studiował prawo we Lwowie i Krakowie oraz na Uniwersytecie Warszawskim.
           W latach trzydziestych i czterdziestych XIX wieku czołowa postać liberalnej opozycji w Rzeczypospolitej Krakowskiej. Autor odrzuconego projektu adresu do dworów opiekuńczych. Jako przedstawiciel myśli liberalnej w Rzeczypospolitej Krakowskiej, wraz z Walerym Litwińskim, rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, walczył o zachowanie ustroju konstytucyjnego (podział władz, gwarancje swobód obywatelskich). Był przeciwny nadużyciom władzy wykonawczej. Postulował wolność słowa i prasy, autonomię uniwersytetu. Był za sprawnym funkcjonowaniem wymiaru sprawiedliwości.
           Po rezygnacji Chełchowskiego, powierzono mu dyrekcję teatru krakowskiego. Wywiązał się dobrze z zadania, utrzymując wysoki poziom teatru, w którym odgrywano wiele sztuk polskich i zagranicznych (Wojciecha Bogusławskiego, Alojzego Felińskiego, wystawił 13 sztuk Aleksandra Fredry, Konstantego Majeranowskiego, Carlo Goldoniego, Victora Hugo, Moliera i Fryderyka Schillera). Domagał się wzniesienia gmachu teatralnego na koszt rządu.
           Zasłużył się dla rozwoju krakowskiej opery. Wprowadził na scenę przedstawienia Vincenzo Belliniego, Domenico Donizettiego, Gioachino Rossiniego, Carl Maria Webera. Powiększył zespół opery, dbał o wizualną stronę przedstawień, powiększył zasób rekwizytów, kostiumów i dekoracji.
           W czasie Wiosny Ludów redagował w Krakowie gazetę "Dziennik Narodowy". Krytyka powstania poznańskiego (wynikająca z antyrosyjskiego nastawienia redaktora, przeciwnego walce z Niemcami) i ewolucja poglądów w stronę konserwatyzmu doprowadziły go do utraty popularności w środowisku krakowskiej opozycji.
           Pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

publikacje:

1840 - wydał Memoriał historyczny i polityczny o stanie obecnym Wolnego Miasta Krakowa i jego okręgu
1843 - Uwagi o teatrze krakowskim
1846 - Sześć lat politycznego bytu Rzeczypospolitej Krakowskiej

w rękopisie pozostawił główne swe dzieło: Historja Rzpltej Krakowskiej od 3 maja r. 1815 do 26 listopada r. 1848 (4. t.)

kalendarium

1813 – 1817 - uczęszczał do Szkoły Departamentowej Krakowskiej

1819 IX 13 – przeniósł się z uniwersytetu lwowskiego na Akademię Krakowską, potem na prawo na Uniwersytet Warszawski

1823 – współredagował warszawskie pismo „Kurier dla Płci Pięknej”

1825 II 12 – w kościele Mariackim poślubił Józefę Rudolfinę Szydłowską, do której posagu należał "Hotel de Russie” przy ulicy Floriańskiej 14, dziś znany jako "Hotel pod Różą"

1830 - 1831 - w czasie powstania listopadowego był między innymi szefem sztabu Józefa Wodzickiego
1833 – został wybrany posłem na Sejm Rzeczypospolitej Krakowskiej
1834 II 12 – został redaktorem i wydawcą "Tygodnika Krakowskiego"
1835 – został członkiem Towarzystwa Naukowego Krakowskiego
1838 - wysunął projekt utworzenia Dyrekcji Teatralnej (powołana przez Senat w 1842 roku)
1843 - 1845 – był dyrektorem sceny krakowskiej
1844 V 20 - urządził na Bielanach majówkę dla aktorów
1846 – został członkiem Komitetu Bezpieczeństwa, był przeciwnikiem dyktatury Jana Józefa Tyssowskiego
1848 - redaktor i wydawca "Dziennika Narodowego"
1848 - 1849 - redaktor i wydawca "Polski"
1849 – rozpoczął pracę w redakcji "Czasu" i "Dwutygodnika Literackiego"