ul. Misjonarska 37

           Kościół i parafia Najświętszej Maryi Panny z Lourdes znajdują się w dzielnicy Łobzów, kościół stoi przy ul. Misjonarskiej. Swoją północną elewacją boczną kościół jest zwrócony do ul. Lea, a fasadą ku ul. Misjonarskiej.

           Kościół w Krakowie to pierwszy kościół w Polsce, noszący wezwanie Maryi Panny z Lourdes. Od samego początku kościół i parafia należą do Zgromadzenia Księży Misjonarzy.

           Zgromadzenie to było obecne i aktywnie działało w Krakowie już od XVII wieku, a główny dom zakonny znajdował się na Kleparzu. Na terenie dzisiejszej dzielnicy Łobzów Księża Misjonarze stworzyli kolejny swój ośrodek w 2. połowie XIX wieku. Obszar ten wówczas był podkrakowską gminą, a Księża wybrali to miejsce, by tu utworzyć dla swojej działalności zaplecze gospodarcze. Najpierw powstał dom dla wychowanków Księży (Księża Misjonarze zajmowali się przed wszystkim działalnością opiekuńcza i wychowawczą), następnie powstał tu dodatkowy budynek dla Seminarium Duchownego i ostatecznie zadecydowano o budowie kościoła, co chętnie poparł biskup krakowski, ponieważ w tej okolicy potrzebny był coraz bardziej kościół i osobna parafia.

           Budowę rozpoczęto w 1892, w czerwcu położono kamień węgielny, a po dwóch latach świątynia była już gotowa. W 1984 odbyła się uroczysta konsekracja.

           Zaprojektował ją inż. Stefan Żołdani, budowla łączy elementy neoromańskie i neogotyckie z nowoczesnymi w XIX wieku rozwiązaniami technicznymi – boczne empory i chór z organami wsparte są na żeliwnych kolumnach. Bryła kościoła jest smukła, dodatkowo jej wertykalizm podkreśla dostawiona do zachodniej ściany szczytowej wieża oraz wspierające mury przypory, które zostały ustawione w narożnikach. Cała elewacja kościoła ma surowy kolor cegły. W wieży kościelnej znajduje się wejście główne i kościelna kruchta. Wejście ujęte jest pięknym, kamiennym portalem, który swoją formą naśladuje portale w kościołach romańskich. W górnej części wieży umieszczone są okna – pas wąskich, półkoliście zamkniętych okien z żaluzjami, a powyżej małe, okrągłe okienka i tarcza zegarowa. Kościół nakryty jest dwuspadowym dachem ze zgrabną, ażurową sygnaturką.

           Wnętrze kościoła to trzy nawy – nawa główna znacznie szersza i wyższa niż nawy boczne z emporami. Nawy oddzielone są od siebie szeregiem półkolistych arkad, wspartych na ustawionych naprzemiennie masywnych filarach oraz delikatnych, kolumnach. Na emporach widzimy ozdobną balustradkę, a w ścianach – wysokie, wąskie okna z witrażami. Na sklepieniu kościoła zobaczymy pierwotną polichromię, którą wykonywali w kościele młodopolscy artyści – sklepienie ma kolor niebieski, na nim są ukazane postaci aniołów i gwiazdy, a żebra sklepienia są dwukolorowe. Na filarach i na kolumnach kościoła nie zachowano polichromii, mają jednolite, stonowane kolory. Pojawiają się natomiast liczne złocone elementy, między innymi złocone kapitele kolumn.

           Prezbiterium jest zamknięte pięciobocznie, oświetla je pięć wysokich okien z kolorowymi witrażami. Ołtarz główny, ustawiony przy ścianie prezbiterium zaprojektował krakowski artysta Edward Kowalczyk. Ma formę trzech półkoliście zamkniętych, głębokich nisz ze złoconymi kolumnami. Jest wykonany z drewna, polichromowany i obficie dekorowany złoconymi, rzeźbionymi ornamentami ze stylizowanymi motywami roślinnymi. Ustawiono tam trzy figury – w centralnej wnęce stoi XIX-wieczna figura Najświętszej Maryi Panny z Lourdes, wykonana w drewnie i polichromowana. Jest to wierna kopia figury z Sanktuarium w Lourdes. Boczne skrzydła ołtarza są znacznie niższe i mniejsze, w ich wnękach postawiono figury rodziców Maryi – Joachima i Anny (czasem te dwie figury identyfikowane są jako postaci św. Elżbiety i św. Krzysztofa). W prezbiterium ustawiony jest również ołtarz, przy którym odprawiana jest Eucharystia oraz wolno stojąca ambona – wykonane są w podobnym stylu, dekorowane rzeźbiarskimi przedstawieniami i polichromowane. W ołtarzu zobaczymy trzy arkadkowe pola ze złoconymi kolumnami i złoconym ornamentem, na niebieskim tle w arkadkach ustawione są małe, polichromowane figury – w środku postać Chrystusa, trzymającego w dłoni Pismo Święte, a po bokach dwie starotestamentalne sceny. Ambonę zdobią takie same arkadkowe pola, złocone kolumienki i ornamenty, a w arkadach ustawiono małe, polichromowane figury czterech Ewangelistów.

           W kościele stoją również dwa ołtarze boczne – w lewym ołtarzu ustawiona jest figura Najświętszego Serca Pana Jezusa, a po prawej stronie – figura św. Antoniego. Na chórze kościoła, nad wejściem głównym zobaczymy neoromański prospekt organowy – nie jest to prospekt wstawiony tu zaraz po budowie kościoła, w międzyczasie uległ on wielu zmianom. Ma formę, nawiązującą do romańskiej architektury i pasującą do całego wnętrza kościoła – są to trzy wieżyczki i półkoliste, arkadowe pola piszczałkowe, polichromowane i złocone.

           Do południowej ściany kościoła przylegają budynek kancelarii parafialnej i inne zabudowania. Seminarium, które było tu zbudowane wraz z kościołem zostało przejęte w czasie II wojny światowej przez hitlerowców – mieścił się tam szpital wojskowy. Po wojnie na krótko Seminarium wznowiło swoją działalność, ale w 1952 władze PRL ostatecznie je zamknęły. Do 2005 mieścił się w budynku Okręgowy Szpital Kolejowy.

           Od zachodniej strony kościół sąsiaduje z Parkiem im. Wincentego a Paulo – założyciela Zgromadzenia Księży Misjonarzy. Park otrzymał tą nazwę w 1991, ustawiono tam pomnik Wincentego a Paolo, który wykonał krakowski rzeźbiarz dr Karol Badyn.